HİÇ KİMSE SIRADAN DEĞİLDİR-MARKUS ZUSAK

Kitabın Künyesi

Kitabı Adı: Hiç Kimse Sıradan Değildir

Orijinal Adı: I am The Messenger

Yazarı: Markus Zusak

Çevirmeni: Selim Yeniçeri

Yayınevi: Martı Yayınları

Sayfa: 455

Ed Kennedy 19 yaşında bir taksi şoförü, fazlasıyla berbat olduğunu düşüğünü bir mahallede yaşıyor ve kendini oldukça sıradan hatta başarısız birisi olarak görüyor.

İşi dışında çok az şeyle uğraşıyor kitap okumak ve 3 arkadaşı ile kağıt oynamak hobileri arasında ilk sıralara yerleşiyor.

Ed’in bu sıkıcı, sıradan ve başarısız hayatı bir banka soygunu engellemesiyle değişiyor.

Gazetelere çıkıp, kasabanın en çok tanınan yerel kahramanlarından biri olduğu vakitlerde Ed’e bir posta geliyor. Bu postadan çıkan şeyse iskambil kartı ,karo ası. Karo asının üzerinde üç adres olması ise Ed’in adreslerin peşine düşmesi için yeterli bir sebep oluyor.

Ed 3 adreste neler olup bittiğini, o üç adresin neden kendisine gönderildiğini düşünürken Ed’in ailesini, arkadaş grubunu ve köpeği Kapıcı’yı tanımaya başlıyoruz.

Ed’in ailesi hakkında konuşacak pek bir şey yok, babasını 6 ay önce kaybetmiş, arada uğradığı küfürbaz bir annesi ve nadiren konuştuğu kardeşleri var.

Kağıt oynadığı arkadaşları ile ise gerçekten eğlenceli.Cimri mi cimri Marv, umursamazlık abidesi Ritchie ve Ed’in delicesine aşık olduğu Audrey.

Ed kağıt arkadaşlarına karo asını anlatıp onları sorguluyor ama hepsi de kartı ben göndermedim diyor, lakin Audrey bir teori atıyor ortaya. Ed artık kahraman olduğu için birileri kasabadaki sorunları çözmekte onu kullanmak istiyor diyor.

Ed biraz meraktan biraz korkudan adreslere gidiyor ve o kişilerin sorunlarını çözmek için çabalamaya başlıyor.

Biz de bir yandan Ed’in maceralarını okuyor bir yandan da iskambil kartlarının devamını gelip gelmeyeceğini ve bu olayların arkasındaki kimin olduğunu merak ediyoruz.

Bazen insanlar çok güzel oluyordu.

Görünüşleriyle değil.

Söyledikleriyle de değil.

Sadece varlıklarıyla.

Hiç Kimse Sıradan Değildir 3 yıl kadar önce aldığım bir kitap, o dönemde çok popüler olduğunu hatırlıyorum. Zaten kitabın aşırı popülerliğinden etkilenip hemencecik sepete eklemiştim. Beğeneceğimden emindim. Ama kitabı o dönem okuyamadım ve kitaplığımın bir köşesinde kaldı. Zaman geçtikçe yazarın popülerliğine aşina oldum, kitabın ödüllere doyduğunu öğrendim. Haliyle beklenti tavan oldu ve şimdi kitabı okuduğumda beklentimi karşılamadı.

İlk olarak kitabın kötü olmadığını belirteyim, ortalamanın üstü bir kitap, gayet akıcı, çeviri gerçekten iyi, kurgunun çıkış noktası kesinlikle ilginç ve başarılı. Buraya kadar her şey güzelken kitaptan bazen aşır derecede sıkıldığımı itiraf ediyorum. Bazı mesajları/görevlerin bölümlerini okurken içim daraldı resmen. Yazarın kitabı haddinden fazla uzattığını düşünüyorum. Her ne kadar bazı bölümlerde sıkılsam da kitabın iyi tarafları sıkıntımı hafifletiyordu. Mesela Ed’in bazı görevleri yüreğinize dokunacak kadar samimiydi. Bazen küçücük şeylerin insanların hayatını mükemmel hale getirmek için koca bir adım olduğunun ispatını yapmış yazar. Yeri gelir bir külah dondurma yeri gelir birkaç lamba…

Bazı yerleri sevmesem de tasvip etmesem de yazarın verdiği bazı mesajları sevdim. Mesela yıllardır beraber olduğun insanları dahi yetirince tanıyamayabilirsin. Bazen yakından bakmak lazım galiba.

Bir sevdiğim yerde kitapta bolca kitap okunmasıydı, eserlere bolca yer verilmesiydi.

“Ancak günümüzün hastalıklı toplumunda bir insan çok fazla kitap okumakla suçlanabilir.” 

Ve sevmediğim son taraf ise kitabın bağlanışı, o son gerçekten yetersiz kalmıştı ve kesinlikle daha iyi olabilirdi.

Son bazen sıkan bazen kendini sevdiren sonu kesinlikle daha iyi olabilecek bir kitap Hiç Kimse Sıradan Değildir.