JOYEUX NOEL-ATEŞKES (2005)

3 farklı ırktan 3 çocuğun başka devletlerle savaşılmasını onaylayan görüşlerini dinleyerek başlıyoruz filme. Bu kısacık sahne bile tüyleri diken diken etmeye yeter aslında. 

Sonrasında savaş sirenleri çalıyor ve cepheler askerlerini topluyor.Kimi gönüllü kimi zorunlu derken Alman,İskoç ve Fransız cepheleri bir bölgede savaşmaya başlıyorlar.

Her şey savaştaki sevgilisi Nikolaus Sprink(Benno Fürmann) ile Noel gecesini birlikte geçirmek isteyen Anna Sörensen'in (Diane Kruger) bir organizasyon yapmasıyla başlıyor. İki sevgili başarılı şarkıcı olunca Anna izinleri alıp Noel gecesi Alman generale şarkı söylemek için Nikolaus'u yanında getirtmeyi başarıyor. 

Generale şarkılar söyleniyor,mola verilince Nikolaus "ben birliğime şarkı söyleyeceğim bu gece" diyor.

 Anna onu kararlı görünce,onunla birlikte cephenin yolunu tutuyor.

Alman cephesinin lideri Horstmayer(Daniel Brühl) ve askerler Anna'ı görünce şoktalar tabi,ama Nikolaus onlara şarkı söylemeye başlayınca her şey unutuluyor.

 Şarkıyı duyan İskoç Rahip Palmer (Gary Lewis) ona gaydasıyla eşlik ediyor.

Bir bakıyoruz ki Noel büyüsüne,Nikolaus'un sesiyle bütün askerler kapılmış ve Fransa cephesinin lideri Audebert(Guillaume Canet) çekine çekine diğer iki lidere uyup o geceliğine ateşkes ilan edilmesini onaylıyor. 

24 Aralık 1914 günü 1. Dünya Savaş'ı sırasında 3 cephe bir geceliğine ateşkes ilan ediyor ve eğleniyorlar...

Bize de olayların gerisini izlemek kalıyor. 

Fazla mı anlattım,spoiler verdin mi bilemiyorum,son yıllarda izlediğim en anlamlı film olunca tutamadım kendimi yazdım,daha da yazardım ama neyse.

Filmin açılışında çocukların zihinlerinin savaşa karşı hazır hale getirilmesi,sonrasında dinin savaşa hazırlamak  için kullanılması beni en çok etkileyen kısımlardandı. Tabi ki ateşkes yaptıkları gece hariç. Yapılan

savaşlarda hayatını kaybeden binlerce kişi bir köşede dururken,evlerinden uzakta,hasretle yanıp tutuşurken  ölmek zorunda bırakılan bir grup askerin o gece aile gibi eğlenmesi,yiyeceklerini içeceklerini paylaşması,eşlerinin fotoğraflarını göstermesi,hatta savaştan sonra birbirlerini evlerine davet etmeleri...

Keşke o insanlara kalsaydı savaşmak ya da barışmak diye düşündürttü bana. Zaten filmde bir savaş filmi değil barış filmiydi bana kalırsa.

Sadece kurgusu şahane değildi filmin,oyunculuklar genel olarak iyiydi,mekan savaş atmosferini iyi yansıtmıştı. Söylenen şarkılar etkileyiciydi.Diyalogların kimisi tebessüm ettiren kimisi içe dokunan cinstendi.Özetle bütün olarak değerlendirildiğinde ortalamanın üstü diyebileceğim bir filmdi.

Son söz üzerine düşünmek,savaşa bir kez daha hayır demek için izlenmesi gereken IMDb'den aldığı 7.8 hak eden fazlasıyla anlamlı ve izleneyeni derinden etkileyen bir film.