Pinuccia'nın Kitapları blogunun yaz ayı kitap okuma etkinliğinde romanın yazarı veya karakterlerinden birinin adı veya soyadı kendisininkiyle aynı olan bir kitap okuyanlara kategorisindeki romanım kütüphane katalog taraması sırasında rastladığım ,soyadımızın uyuştuğu yazar Necmettin Özdemir oldu.
Kitap Künyesi
Adı:Hey!.. Orada Kimse Var mı?
Yazarı:Necmettin Özdemir
Yayınevi:Yayıncı
Sayfa:292
17 Ağustos depreminin anlatıldığı yürek burkan bir kitap.
O zamanlar Gölcük'e bağlı bir belde olan Değirmendere'de yaşayan Mehmet beyin hikayesi.
Deniz kuvvetlerinden emekli Mehmet bey eşi,3 çocuğu,damadı ve tek torunu ile mutlu mesut keyif sürmektedir.Tatil sebebiyle herkes bir arada Mehmet bey kendini dünyanın en mutlu insanı saymaktadır. Ta ki o geceye kadar. 17 Ağustos gecesi depremde ailecek enkaz atında kaldılar
Mehmet bey 3 günün sonunda kurtarıldı. Ama ailesinden kurtulan olmadı. Hatta ailesinin bir kısmını kendi elleriyle göçük altından çıkardı.
Onları mezarlığa gömdükten sonra amaçsızca dolaştı. Depremin etkilerini inceledi. Depremi fırsat bilip ölenlerin kollarından bilezikleri çalanları,başka şehirlerden evi taşıyormuş gibi izlenim verip evleri soyanlar ve en kötüsü de yaralıları ambulansa taşıyor gibi yapıp onların organlarını çalıp sokağa atanları duydu.
Acısına acı kattı insanların halleri.
Akrabası Hasan ile karşılaşınca onunlu devam etti yoluna. Birlikte İstanbul'a Mehmet beyin ailesini görmeye gittiler. Ve o zaman anladılar ki yaşamı normal işleyen bir şehirde yaşayamazlar.
Mehmet Bey mezarlığın yanına bir kulübe yaptı. Hasan ise eşi Zeynep ile kulübesini oraya taşıdı.O çevrede bir de İbrahim adlı komşuları oldu.Yaşamlarını depremin ardından devam ettirmeye başladılar.
Biz de Mehmet beyin yaşama tutunma hikayesini okuyoruz.
Kitap hakkındaki yorumuma gelince gerçekten depremde yaşananlar beni çok etkiledi. Özellikle de depremi fırsat bilip hırsızlık ,organ kaçakçılığı yapanlar... Senin o insanların yarasını sarman dururken...
Konut sorunları,kışın havası hele de depremi en derinden yaşayan çocuklar...
Allah kimseye bu acıyı bir daha göstermesin diyerek yazımı noktalıyorum.
Sayfa:292
17 Ağustos depreminin anlatıldığı yürek burkan bir kitap.
O zamanlar Gölcük'e bağlı bir belde olan Değirmendere'de yaşayan Mehmet beyin hikayesi.
Deniz kuvvetlerinden emekli Mehmet bey eşi,3 çocuğu,damadı ve tek torunu ile mutlu mesut keyif sürmektedir.Tatil sebebiyle herkes bir arada Mehmet bey kendini dünyanın en mutlu insanı saymaktadır. Ta ki o geceye kadar. 17 Ağustos gecesi depremde ailecek enkaz atında kaldılar
Mehmet bey 3 günün sonunda kurtarıldı. Ama ailesinden kurtulan olmadı. Hatta ailesinin bir kısmını kendi elleriyle göçük altından çıkardı.
Onları mezarlığa gömdükten sonra amaçsızca dolaştı. Depremin etkilerini inceledi. Depremi fırsat bilip ölenlerin kollarından bilezikleri çalanları,başka şehirlerden evi taşıyormuş gibi izlenim verip evleri soyanlar ve en kötüsü de yaralıları ambulansa taşıyor gibi yapıp onların organlarını çalıp sokağa atanları duydu.
Acısına acı kattı insanların halleri.
Akrabası Hasan ile karşılaşınca onunlu devam etti yoluna. Birlikte İstanbul'a Mehmet beyin ailesini görmeye gittiler. Ve o zaman anladılar ki yaşamı normal işleyen bir şehirde yaşayamazlar.
Mehmet Bey mezarlığın yanına bir kulübe yaptı. Hasan ise eşi Zeynep ile kulübesini oraya taşıdı.O çevrede bir de İbrahim adlı komşuları oldu.Yaşamlarını depremin ardından devam ettirmeye başladılar.
Biz de Mehmet beyin yaşama tutunma hikayesini okuyoruz.
Kitap hakkındaki yorumuma gelince gerçekten depremde yaşananlar beni çok etkiledi. Özellikle de depremi fırsat bilip hırsızlık ,organ kaçakçılığı yapanlar... Senin o insanların yarasını sarman dururken...
Konut sorunları,kışın havası hele de depremi en derinden yaşayan çocuklar...
Allah kimseye bu acıyı bir daha göstermesin diyerek yazımı noktalıyorum.
Depremi yaşayanlardan biriydim. Her göçükten canlı çıksın diye dualar ederken, ölüm haberleri alıp yıkılırken ömrümüzden seneler gitti. Bu kitabı okuyacak cesaretim şimdilik yok ama okumayı çok isterim. Bu kitapla tanıştırdığın için teşekkür ederim.
YanıtlaSilÖncelikle çok geçmiş olsun. Ben kitabı okurken yaşananlardan çok etkilendim seni düşünemiyorum bile,Allah sabrını artırsın.
Sil